گُهَرَان (گوهران) جمعِ واژهٔ «گوهر» است و به معنای جواهرات، سنگ‌های قیمتی، یا به طور کلی چیزهای بسیار ارزشمند و گران‌بها به کار می‌رود. در متون ادبی، «گوهران» می‌تواند استعاره‌ای برای صفات نیک، انسان‌های والا، یا هر چیز ارزشمند نیز باشد.
تحلیل دستوری (گرامری) - نوع واژه: اسم (جمع)
- مفرد: گوهر
- جمع مکسر: گُهَرَان (در فارسی معیار، جمع مکسر عربی‌گونه است)
- جنس: مذکر/مونث (در فارسی تفاوت ندارد)
- کاربرد: معمولاً به صورت جمع و در سبک ادبی و رسمی به کار می‌رود.
تحلیل ریشه‌شناسی (اتیمولوژی) - گوهر: واژه‌ای فارسی باستان است، در اوستا به صورت «gava» و در فارسی میانه به صورت «gōhar» آمده است.
- پسوند جمع «-ان»: یکی از پسوندهای جمع‌ساز در فارسی است که به ویژه در واژگان کهن و ادبی دیده می‌شود.
- گُهَرَان: جمع مکسر واژه «گوهر» با پسوند «-ان».
کاربرد واژه - ادبیات: در شعر و نثر کلاسیک فارسی برای اشاره به جواهرات واقعی یا صفات و ارزش‌های معنوی به کار می‌رود.
- محاوره: امروزه کمتر در گفتار روزمره به کار می‌رود و بیشتر در متون رسمی یا ادبی دیده می‌شود.
- نمونه جمله:
- «در صندوق پادشاه، گوهران فراوان یافت می‌شد.»
- «دانش و خرد، گوهرانِ وجود انسان‌اند.»
خلاصه:
«گُهَرَان» جمع واژهٔ «گوهر» است و به معنای جواهرات یا چیزهای بسیار ارزشمند به کار می‌رود. ریشه فارسی دارد و بیشتر در متون ادبی و رسمی استفاده می‌شود. | 