| نگارنده در زبان فارسی به معنای «نویسنده»، «کسی که چیزی را می‌نویسد» یا «کسی که نامه یا متن را تحریر می‌کند» است. در متون رسمی و ادبی، نگارنده معمولاً به خود شخص نویسنده اشاره دارد و غالباً در پایان نامه‌ها و نوشته‌ها برای معرفی نویسنده به کار می‌رود. تحلیل دستوری (گرامری)
نوع واژه: اسم (فاعل)
نقش دستوری: معمولاً به عنوان نهاد یا فاعل جمله به کار می‌رود.
ساختار: مشتق از مصدر «نگاشتن» با افزودن پسوند «-نده» (کنندهٔ کار).
مثال:نگارنده این سطور امیدوار است که…
نگارنده نامه را با احترام به پایان می‌رساند. تحلیل ریشه‌شناسی (اتیمولوژی)
ریشه:«نگار» به معنای «نوشتن» یا «تصویر کردن» و
«-نده» پسوند فاعلی‌ساز در فارسی (کسی که کاری را انجام می‌دهد).
مصدر: نگاشتن (نوشتن)
واژه‌های مرتبط: نگارش، نگارگر، نگار کاربرد واژه
در متون رسمی و ادبی:
نگارنده به عنوان ضمیر اول شخص مفرد (من) استفاده می‌شود تا نوشته حالت رسمی‌تر یا مؤدبانه‌تری پیدا کند.
در نامه‌نگاری:
معمولاً در پایان نامه‌ها یا متون رسمی به جای نام نویسنده یا به عنوان امضای نویسنده به کار می‌رود.
در متون تاریخی و علمی:
برای اشاره به مؤلف یا نویسندهٔ متن یا مقاله. نمونه جمله: نگارنده این مقاله بر این باور است که آموزش زبان فارسی نیازمند روش‌های نوین است. | 