اندیشه

تحلیل دستوری (گرامری):

• نوع واژه: اسم (اسم مصدر)
• جنس: مؤنث (در فارسی جنسیت دستوری ندارد، اما در کاربرد ادبی گاهی به صورت مؤنث دیده می‌شود)
• جمع: اندیشه‌ها
• نقش در جمله: معمولاً نقش نهاد، مفعول یا مضاف‌الیه می‌گیرد.

تحلیل واژه‌شناسی (اتیمولوژی):

• ریشه این واژه از فعل «اندیشیدن» گرفته شده است.
• فعل «اندیشیدن» از ریشه پهلوی «اندیش» و اوستایی «اندیشَ» (an-diš) گرفته شده است.
• در فارسی میانه نیز به همین صورت به کار می‌رفته است.
• ساختار: پیشوند «انـ» + ریشه «دیش» (به معنای دیدن، فکر کردن)

کاربرد واژه:

• «اندیشه» در متون فلسفی، ادبی و روزمره برای اشاره به فکر و تفکر به کار می‌رود.
• مثال‌ها:
  • اندیشه‌های بزرگ، جهان را تغییر می‌دهند.
  • هر انسانی باید در کارهای خود اندیشه کند.
  • اندیشه و عمل باید در کنار هم باشند.
• در ترکیبات:
  • خانه‌ی اندیشه
  • اندیشه‌ی نو
  • اندیشه‌ورزی

خلاصه:
«اندیشه» یکی از واژه‌های کلیدی زبان فارسی است که به معنای فکر و تفکر به کار می‌رود و ریشه‌ای کهن در زبان‌های ایرانی دارد. این واژه در متون مختلف، از فلسفه تا شعر و گفتار روزمره، کاربرد گسترده‌ای دارد.