جان

تحلیل دستوری (گرامری):

• نوع واژه: اسم (اسم خاص و عام)
• جنسیت: در فارسی بی‌جنسیت است.
• جمع: جان‌ها
• نقش در جمله: معمولاً به‌عنوان فاعل، مفعول یا مضاف‌الیه به‌کار می‌رود.

تحلیل ریشه‌شناسی (اتیمولوژی):

• ریشه واژه «جان» از فارسی میانه (gān) و اوستایی (jan) است که به معنی زندگی و حیات بوده است.
• در زبان‌های هندواروپایی واژه‌های مشابهی وجود دارد، مثلاً در سانسکریت (jāna به معنی تولد و زندگی).

کاربرد واژه „جان“:

• به‌عنوان اسم:
  • «جان انسان ارزشمند است.»
  • «جانش را از دست داد.»
• در ترکیب‌های عاشقانه و عاطفی:
  • «جان من» به معنی عزیز من یا محبوب من.
  • «جانم» در خطاب محبت‌آمیز.
• در ترکیب‌های اصطلاحی:
  • «جان دادن» به معنی مردن.
  • «جان و دل» به معنی با تمام وجود.
  • «به جان کسی دعا کردن» به معنی با تمام وجود دعا کردن.
• در شعر و ادبیات:
  • نماد روح، عشق، و زندگی.

خلاصه:
«جان» واژه‌ای است که هم معنای مادی (زندگی، نفس) و هم معنای معنوی (روح، عشق) دارد و در زبان فارسی کاربرد فراوانی دارد.