رهنمای به معنی راهنما، هدایت‌کننده یا کسی/چیزی است که راه را نشان می‌دهد یا راهنمایی می‌کند. این واژه بیشتر در متون کهن فارسی به کار رفته و امروزه شکل رایج‌تر آن „راهنما“ است.
تحلیل دستوری و ریشه‌شناسی دستوری (گرامری) - نوع واژه: اسم
- جنس: مذکر (در زبان فارسی جنسیت دستوری ندارد، اما غالباً برای انسان به کار می‌رود)
- مفرد/جمع: مفرد
- کاربرد: معمولاً به عنوان فاعل یا مفعول در جمله به کار می‌رود.
ریشه‌شناسی (اتیمولوژی) - ریشه: این واژه از دو بخش „ره“ (به معنی راه) و „نمای“ (از مصدر „نمودن“ به معنی نشان دادن) ساخته شده است.
- ساختار: ره + نمای → رهنمای
- تغییرات تاریخی: در فارسی امروزی، واژه „راهنما“ جایگزین „رهنمای“ شده است، اما در متون قدیمی‌تر مانند شاهنامه فردوسی و آثار کلاسیک، „رهنمای“ به کار رفته است.
کاربرد واژه - در متون کلاسیک فارسی برای اشاره به فرد یا چیزی که راه را نشان می‌دهد یا هدایت می‌کند به کار می‌رفته است.
- امروزه بیشتر در شعر، ادبیات کهن یا برای ایجاد حس قدیمی یا ادبی استفاده می‌شود.
- نمونه کاربرد:
- «رهنمای کاروان» به معنای کسی که کاروان را هدایت می‌کند.
- «رهنمای راه حق» به معنای کسی که مردم را به راه درست هدایت می‌کند.
مثال از متون فارسی «هر که او را رهنمایی نیست، ره گم می‌کند»
(به معنای: کسی که راهنما ندارد، راه را گم می‌کند.)
خلاصه:
„رهنمای“ واژه‌ای کهن و ادبی است که به معنای راهنما و هدایت‌کننده به کار می‌رود و ریشه آن از ترکیب „ره“ و „نمای“ است. امروزه بیشتر شکل „راهنما“ رایج است. | 